Bezoek tijdens onze wandeltocht

We hebben goed geslapen in het missiehuis, wel weer vroeg wakker, maar dat lijkt er een beetje bij te horen. De wekker hadden we om 6.00 uur gezet, zodat we lekker vroeg op pad konden. Er stond wederom een klein buffetje voor ons klaar om ontbijt en lunch mee te nemen voor onderweg. Ze hebben het echt goed voor ons geregeld. 

Het eerste stuk door Kloosterdorp Steyl was aardig, genoeg om te zien onderweg. Al snel liepen we langs een grotere weg richting de eerste oversteek vandaag van de A73 (er zouden er nog 3 volgen). Op het viaduct kreeg ik een nogal merkwaardige sensatie in mijn neus, die ik niet kon plaatsen. Toen we over het viaduct heen waren werd me duidelijk wat het was. Het is jammer dat deze blog geen geurfunctie heeft, anders had ik iedereen deelgenoot kunnen maken van de verschrikkelijke stank van een geitenboerderij..echt niet te harden! 

Na de stank gingen we gelukkig al snel het bos in. We zagen ezels, wilde konijntjes en een chagrijnige ruiter op een paard. Komoot stuurde ons opnieuw over de Jacobsroute naar Santiago. Op onze route zijn we vandaag regelmatig kruisbeelden tegengekomen, middenin het bos... mooi en bijzonder. De mooie route door het bos leidde ons kort Duitsland in, is toch een grappig idee dat we daardoor een extra land aandoen tijdens onze wandeltocht. De route werd op een zeker moment wat saai. Het was heeeeel lang rechtdoor, of immer gerade aus, want het pad liep dus deels door Duitsland. Voordeel daarvan was dat we wel lekker meters konden maken. Al rond 11.00 uur zaten we op de helft van de route, die vandaag 28 km is. 

Herberg de Bos (in Limburg spreken ze toch iets anders Nederlands blijkbaar) kwam op precies het juiste moment. We hebben lekker koffie en thee gedronken. Net toen we bijna weg wilden gaan, kwam er een wel heel bekende auto de naastgelegen parkeerplaats oprijden...bezoek! De rest van de dag werden wij vergezeld door Marijn en onze vader. Eerst stevig knuffelen (vandaag waren er immers weer versoepelingen op de coronaregels), nog een rondje koffie en toen met z'n vieren op pad. Leuk en gezellig! 

Na een paar kilometer ging Marijn terug naar de auto en wij met z'n drieën verder, de laatste 10 km. Wat volgde was niet het meest fraaie stuk van de route...op een fietspad langs een drukke weg. Van asfalt krijg je branderige voeten en het werd ook steeds warmer. Gelukkig kwamen we een grantaria tegen, een opgepoetste cafetaria dus. Een heerlijk softijsje bracht eigenlijk geen verkoeling, maar was wel erg lekker. Schoenen uit op het terras helpt om de ergste brand uit je voeten te krijgen. Ook na deze stop was de route nog lelijk en saai..maar ja, we moesten gewoon door Roermond en dat is soms gewoon langs de spoorlijn. Overigens was Roermond verder echt wel aardig. Helaas hebben we het (volgens mij) best mooie centrum en de kathedraal gemist,omdat dat simpelweg tever omlopen was. Blijkbaar was mijn blik zo gericht op die grote kathedraal dat ik Komoot per ongeluk negeerde. Maar gelukkig heb ik nòg een hulplijn... ik werd door Peter gebeld, die via WhatsApp regelmatig live met ons meekijkt, dat we toch echt verkeerd liepen... dat ging maar net goed. Daarna zijn we door het nationaal herdenkingspark gelopen. Mooie kunstobjecten met zelfs een eeuwig brandende fakkel. Iets verderop lag een heel vreemd, soort van dood bos/moeras. Bomen afgestorven,maar gelukkig nog wel een levende reiger en wat meerkoeten. Na de laatste oversteek van de A73 kwam er weer een pittig stukje vol in de zon. Aan het eind van de route kwam Marijn ons weer tegemoet lopen en hebben we het laatste stukje weer samen afgemaakt.

We slapen vanavond samen in een blokhut op een camping. Leuke plek met rondscharrelende kippen (met kuiken) en 2 enorme dikke varkens, porky en knorretje. Ik heb vandaag geleerd dat varkens kunnen snurken... die levensles heeft deze wandeltocht  me dan toch al opgeleverd! De douche is hier goed en het slapen zal vast ook wel gaan. Maar eerst hebben we dichtbij de Duitse grens schnitzels gegeten, lekker hoor! Nu zit ik op een bankje onder een boom deze blog te typen en kijk ik voldaan weer terug op de afgelopen dag. En dan is het morgen weer zondag, wat betekent dat we alweer een week onderweg zijn. Het gaat nog steeds goed en ik heb er alle vertrouwen in dat ik deze tocht ga volbrengen... op naar Sittard, naar het bezinningshuis. Omdat mijn vader erbij is sluit ik deze keer af op zijn manier: Salut!