Soppen in je wandelschoenen

Het was vanochtend weer vroeg, 6.10 uur, maar we hebben goed geslapen en zijn dus goed uitgerust na onze lange tocht van gisteren. Omdat we toch al zo vroeg zijn, besluiten we de heilige mis om 7.00 uur bij te wonen. Zuster Gisela is er uiteraard ook en geeft ons een aanwijzing hoe we een zegen kunnen krijgen. Helaas is de hele dienst in het Duits, dus krijgen we er eigenlijk vrij weinig van mee. Het is toch wel bijzonder om te zien hoeveel vaste rituelen plaatsvinden tijdens zo'n mis en dat de andere aanwezigen alle vaste teksten moeiteloos oplepelen (en het waren niet alleen nonnen). Verder viel de soberheid van de dienst op. Er werd eigenlijk alleen gebeden en een stuk bijbeltekst voorgelezen, maar er was geen gezang. Na de dienst brengt zuster Gisela ons naar de ontbijtzaal, waar we ons eigen ontbijt en lunchpakket mogen samenstellen. Het is allemaal netjes verzorgd. In eerder mailcontact heb ik zuster Gisela laten weten wat de reden is van onze wandeltocht. Ze vertelt 's ochtends dat ze mijn verhaal gedeeld heeft met de andere zusters en dat ze zullen bidden voor onze intenties. Dat is toch een prachtig gebaar. Voordat we het bezinningshuis verlaten, kopen we allebei een nieuw hangertje voor aan onze rugzakken: een medaille met zuster Carmeli. Behoorlijk kitsch maar wel leuk en een mooie herinnering aan deze overnachting. 

Slechts een paar minuten later stuiten we op een kapel, de Gemma kapel. We besluiten om toch even te gaan kijken. De kapel is open en we brandden 2 mooie bidkaarsen. Daarna is het toch echt tijd om meters te gaan maken. We hoeven niet zo ver, maar 20 kilometer, maar een beetje doorstappen is ook dan wel fijn. Nadat we Sittard verlaten, lopen we heel lang langs een mooi riviertje, dat de Geleenbeek bleek te zijn. 

Rond 11 uur werd ik door Peter gebeld met de waarschuwing dat het hard zou gaan regenen. We hebben nog even getwijfeld of we naar de supermarkt in Spaubeek om zouden lopen, maar besloten lekker eigenwijs de regenhoes om de rugzak te doen, de regenjas aan en gewoon doorlopen! We zijn immers niet van poppenstront... of suiker zoals normale mensen zeggen. Het begon vrij snel te druppen, maar het was nog vrij mild. We liepen langs een grote zand- en grindgroeve, echt heel diep! In de verte zagen we dat het behoorlijk grijs werd en dichttrok. Inmiddels liepen we middenin de akkerbouw en dus geen enkele plek om te schuilen. Het regenen ging wat harder, toen nog harder en toen.... ging het zo ongelooflijk hard dat ik het niet kan beschrijven. Ik denk dat dat rood of paars op de buienradar moet zijn. Het stroomde onze schoenen in en we werden echt echt echt zeiknat. Na een minuut of 10 keiharde regen klaarde het ineens weer op. Op een landweggetje hebben we letterlijk onze wandelschoenen leeg gegoten. In de verte zagen we de kerktoren van Schimmert, dus hebben we de tanden op elkaar gezet en nog een kleine kilometer doorgelopen op onze natte sokken en schoenen. In Schimmert hadden wij de luxe beschikking over 2 houten bankjes, waar we dankbaar gebruik van hebben gemaakt. Gelukkig brak het zonnetje door en konden we een klein beetje opdrogen. De schoenen hebben we aan onze rugzak gebonden, sokken aan het kleine waslijntje aan de rugzak en toen op de sandalen verder. We hoefden gelukkig nog maar 5 kilometer. Als beloning voor dit soppende avontuur beloofde ik Nielske een toetje, waar ze de hele week al om liep te zeuren. 

Het lopen op sandalen ging eigenlijk verrassend goed. Tuurlijk, je hapt soms wat grind, modder, blaadjes of water uit een vieze plas,  maar altijd nog beter dan een kletsnatte schoen.. Hoewel...ik kreeg het voor elkaar een tak in mijn sandaal en dus tussen mijn tenen te spiezen..loopt ook wat onpraktisch. We zijn door het mystieke Ravenbosch gelopen. We hoorden een prachtig kletterende waterval, maar helaas klonk het mooier dan het eruit zag. In een eerder verhaal schreef ik dat het zo jammer was dat er geen geurfunctie op deze blog zit.  Vandaag had ik graag een geluidsfunctie gehad. Het vogelgezang in het mystieke bos was zo ongelooflijk mooi, dat zou iedereen moeten horen. Wat hebben we toch een prachtige natuur. Aan het van het pad zat een ijzeren draaihekje, zo één die moet voorkomen dat fietserd ongewild het bospad op gaan. Ik liep voorop en was al door het draaihek en dus verder op het pad toen ik wat gestommel achter me hoorde. Wat bleek? Nielske zat een soort van vast in het draaihekje..althans ze kwam er niet. Dus.... belofte voor het toetje ingetrokken, rugzak af en toen lukte het ineens wel... ahhhh, het lag dus aan die grote schoenen aan de rugzak. Ok, dan toch maar een toetje.

Na 5 kilometer kwamen we aan bij onze volgende overnachtingsplaats in Valkenburg. Ik vermoed dat we er wat verwilderd uit!zagen, maar de ontvangst was vriendelijk en pluspunt: er is een föhn. Dus terwijl ik deze blog schrijf probeert Nielske onze zooltjes droog te föhnen... goede verdeling van de taken wat mij betreft. Morgen staat er weer een relatief korte route op de planning en tikken we voor het eerst België aan..tot morgen!