Quatorze juillet

We hadden afgesproken dat we om half 8 zouden ontbijten, omdat we toch niet zo ver hoeven vandaag. Kun je dus een keer uitslapen, is Nielske om half 6 al wakker en ik om 6 uur. De gastvrouw was ook al vanaf 6 uur aan het rondscharrelen met kopjes en bordjes. Ik heb eerst nog ff lekker gedoucht en ben toen rustig de tas gaan inpakken. De kleding en zooltjes waren helaas nog niet helemaal droog, maar we hadden een föhn gevonden, dus daar ben ik nog even mee aan de slag gegaan. De schoenen waren door de oude kranten gelukkig weer redelijk droog geworden, dus echt nat hoefden we niet op pad vandaag. 

Het ontbijt was (denk ik) typisch Frans: een croissant, stokbrood, yoghurt naturel, rauwe ham en een soort camembert- kaas. Wat honing en (wat leek op huisgemaakte) abrikozenjam. Ook grote kannen met koffie en thee en speciaal voor Nielske warme melk. De gastheer was na het ontbijt zo vriendelijk om ons het overgebleven stokbrood mee te geven. Echt heel attent, want vandaag is het 14 juli, een nationale feestdag. Op die dag wordt de bestorming van de Bastille-gevangenis gevierd, waarmee in 1789 het begin van de Franse Revolutie begon (bron: Wikipedia). Omdat het een feestdag is, is iedereen vrij en zijn alle winkels dicht. We waren dan ook heel blij met het stokbrood, omdat we geen idee hadden of we wel avondeten konden krijgen. Op deze manier zouden we in ieder geval brood kunnen eten bij onze cup a soup... over het avondeten later meer.

Omdat we geen zin hadden om over modderpaadjes te lopen, hebben we een alternatieve route over asfalt gelopen. Niet erg fraai en op een later deel werd wel erg hard gereden, maar alles beter dan weer kletsnatte voeten. Omdat we dus langs de weg liepen, was ik steeds erg gefocust op het luisteren naar aankomende voertuigen. Ineens begon er wat te ritselen in het graanveld naast de weg en hop daar sprong een klein hertje vlug bij ons vandaan. Die had dus heerlijk in het graanveld gelegen, maar werd helaas ruw door ons gescoord. Blijft mooi, dat gespring door het veld. 

Net nadat we 's ochtends het dorp uitliepen stonden er heel nieuwsgierige koeien in de wei. Ze kwamen allemaal even kijken naar de voorbijkomende wandelaars met de grote rugzakken. Toen we verder liepen, renden ze zelfs mee naar de andere kant van de wei. Nielske heeft een theorie over de nieuwsgierigheid van de koeien. Ze vermoedt dat dat samenhangt met het ras van de koe. De zwartwitte koeien lijken erg nieuwsgierig, de witte koeien zijn juist erg angstig en de mooie bruine zitten er een beetje tussenin. We zijn er nog niet helemaal over uit of de theorie klopt, maar we hebben nog een paar dagen...

De weersvoorspellingen zagen er niet best uit, heel veel regen. Maar wonder boven wonder was het droog en dat is het tot 13.00 uur gebleven. Echt heel fijn. Pas tegen het eind van onze etappe begon het wat harder te regenen. 

Tegen een uur of 13.30 uur liepen we Luneville in. We zijn door het oude centrum gelopen, langs het chateau en de kerk van Sint Jacques (Jacob dus). Van afstand een imposante kerk, van dichtbij viel dat eigenlijk wel mee. Binnen stond een dame die voor gids speelde. Ik was op dat moment heel dankbaar dat ik geen Frans spreek en dat we dus een folder in onze handen gedrukt kregen. In een hoekje kon ik stiekem het steentje uit mijn schoen halen. Het was een relatief sobere kerk, met lichte kleurstelling op de ramen en muren. Uit de folder bleek dat dat een bewuste keuze was. Daarmee werd de kerk namelijk gevuld met licht, dat werd beschouwd als teken van God. Wat niet sober was, maar juist vrij uitbundig, was het orgel. Echt enorm! Na de kerk hebben we nog een kop thee en koffie gedronken tegenover het station. Blijkbaar was toch niet alles dicht. Bij het damestoilet ontbrak overigens de bril...ik vind dat zo merkwaardig. Waarom zou je daar voor kiezen? 

Op onze laatste kilometers richting hotel kwamen we langs de Cora, een grote supermarkt die zowaar ook open was. We raakten een beetje in twijfel, eten halen in de supermarkt of de gok wagen en nog even doorlopen? Toch gekozen voor het laatste. Al snel viel mijn oog op een nieuwe, nog gekkere, automaat. Deze automaat hoorde bij het restaurant en bevatte 'verse' maaltijden en desserts. Een soort Febo dus, maar dan zogenaamd chique. Dacht ik in Delme dat de eieren- en boeketten automaten al vreemd waren, kom je dit tegen..bizar!

Maar goed, ook de automaat voorbij gelopen, daredevils als we zijn, en erop gegokt dat we nog dichter in de buurt van het hotel konden eten. En wat bleek? We kunnen zelfs ìn het hotel eten. Zo heerlijk, zeker omdat het inmiddels erg hard regent. We werden na een gek telefoongesprek binnengelaten door een zeer vriendelijke meneer. Hij legde uit nog maar een week de nieuwe eigenaar te zijn en was dus nog wat zoekende. Letterlijk zelfs, want we hebben samen met hem even moeten zoeken naar de juiste verdieping en kamer. Maar hij deed echt enorm zijn best, sprak goed Engels en bood ook nog een drankje aan omdat hij zo onder de indruk was van onze wandeltocht. Dat de douchekop niet meer in de houder kan, is ineens minder erg als iemand zo ontzettend innemend en gastvrij is. De verwarming staat aan, dus de sokken hangen opnieuw te drogen en straks gaan we (hopelijk) lekker eten.

Vandaag is de teller blijven steken op 22 km. Morgen in 25 km naar Baccarat, dat bekend staat om het glaswerk. Bonne quatorze juillet!!