Van 23 naar 30

We hebben een prima, maar wat onrustige nacht gehad. Het bed was nogal krap en er zat een kuil in het matras, dus Nielske en ik rolden steeds tegen elkaar aan. Ik vind mijn zus heel lief, maar heb toch wel de voorkeur voor wat ruimte 's nachts. Verder had Nielske nogal last van `het dode beest'  dat op onze kamer lag. Toen wij gisteravond gingen slapen gilde ze me ineens toe dat er een dood beest in de hoek lag. Wat bleek? Het ging om een vloerkleed van een ijsbeer, of iets dergelijks, met kop en poten. Ik moest er om lachen, omdat ik dacht dat er een dode muis zou liggen, maar Nielske vond het echt niet grappig en gruwelde van dat enge ding op de grond. Ik was al voor 6.00 uur wakker, maar ben toch maar gewoon opgestaan. Ik hoorde een verdieping lager ook al wat gerommel (wij sliepen op de zolder), dus dat was prima. We hebben samen ontbeten met krentenbollen en hebben wat eieren gekookt voor onderweg, goed hard deze keer. Na vele dikke knuffels en kussen was het tijd om weer afscheid te nemen en op pad te gaan.

De lucht is erg mooi zo vroeg in de morgen, dat kijkt mooi weg. Het eerste deel liepen we op de weg. Omdat het nog zo vroeg was, was er gelukkig weinig verkeer, dat scheelt, want het blijft toch wat onveilig. Na een paar kilometer kwam er gelukkig een verhard pad naast een drukkere weg, die we later ook nog moesten oversteken. Hoe Nielske en ik dan oversteken is echt heel lachwekkend. Om elkaar te beschermen grijpen we naar elkaars arm en rennen dan wat raar onwennig snel de weg over. Ik vermoed dat er nogal aandoenlijk (of gewoon vrij gek) uitziet. Zoiets doe je alleen bij je kinderen of je zus denken wij... aan de overkant was gelukkig ook een pad, dus nog steeds alles veilig. Toen we echter bij een grote rotonde met carpoolplaats aankwamen, zagen we nergens meer een pad naast de weg. Uitsluitend 4 grote en drukke wegen, inclusief vangrails. In de hoop dat het aan de kant waar wij heen moesten beter zou zijn, toch maar via de berm de rotonde overgestoken. Daar aangekomen was er wel een bushalte, maar zeker geen (wandel)pad. Komoot wilde ons in feite over een autoweg sturen waar 80/100 gereden mocht worden. Hoewel we even hebben staan dubben of we dan langs de vangrail konden lopen, was de knoop vrij snel doorgehakt dat dit echt niet veilig was. Nielske heeft nog een poging gewaagd een taxi te regelen,  stelde vervolgens voor om te gaan liften, maar gelukkig ging ze mee met mijn alternatief... een stuk terug en dan gewoon via een omweg lopen. 

Onbegrijpelijk dat Komoot ons via die enge en onveilige route wilde sturen. Ik was niet boos, maar wel erg teleurgesteld in mevrouw Komoot, zoals ik haar tegenwoordig noem. Zij gedroeg zich vervolgens als een klein jengelend kind... steeds hetzelfde herhalen, 'keer om' en dat zo'n 2,5 kilometer achter elkaar.. heel vermoeiend. Gelukkig kan ik haar 'muten' met het knopje aan de zijkant van mijn telefoon.  Uiteindelijk gaf ze de strijd om de oorspronkelijke door haar bedachte route op, en ging mee in het door mij vooruit bedachte alternatief. Nielske heeft meneer Komoot, die raakte totaal ontregelt van het omlopen en kon überhaupt niets meer bedenken, anders dan aangeven hoe ver we van de oorspronkelijke route afweken. Op het eind van de etappe was hij er zelfs van overtuigd geraakt, dat we inmiddels op de terugweg waren en dat we nog 515 km moesten lopen. Zo zie je maar weer dat vrouwen toch makkelijker kunnen schakelen dan mannen. We waren erg benieuwd wat de schade van het omlopen zou zijn. We zouden 23 kilometer lopen, het werden er uiteindelijk 30. Dat is best ver omlopen, maar veiligheid boven alles...

De dorpjes waar wij doorheen liepen waren eigenlijk allemaal wat doods. Er was in elk dorp een kerk, een mairie (stadhuis), veel vervallen huizen en geen mens op straat. Steeds op asfalt lopen is niet zo inspirerend, maar wel lekker voorspelbaar. Geen losliggende stenen, verraderlijke boomwortels of overwoekerde modderpaadjes. Zo richting het eind van onze tocht vinden we die voorspelbaarheid wel heel prettig merken we. Dat wint dan van de saaiheid. Vandaag wel veel hysterische tuinen gezien, van allerlei dierenbeeldjes tot allemaal boeddhabeelden..het was bijzonder. Wat ook opviel was de enorme hoeveelheid kruisbeelden onderweg. In elk veld stond er wel één, ook bij de koeien overigens. Misschien helpt het om extra lekkere melk te produceren. 

Op een zeker moment was het weer tijd voor the challange of the day. We liepen langs een lange spoorlijn en ik vroeg me af hoeveel treinen er voorbij zouden komen in de tijd dat wij daar liepen. Nielske dacht nul en ik eigenlijk ook, maar dat is niet leuk, dus ging ik voor 1. Ik heb uiteindelijk vanuit de verte 1 trein gezien en we hebben er 3 gehoord, dus we besloten dat ik had gewonnen.  Jammer dat ik er geen geld op had ingezet. Gaat natuurlijk nergens over, maar leidt wel goed af van de vele kilometers die we moeten maken. 

Na zo'n 29 kilometer bereikten we de rand van Delme. Het dorp waar we in een auberge overnachten. Nog even de laatste kilometer en toen waren we er. Van buiten niet zo fraai, maar van binnen prima voor de nacht. Maar bovenal ontzettend vriendelijke uitbaters, die bovendien goed Engels spreken. Voor het eten hebben we nog even een kilometer gelopen naar de supermarkt en op de terugweg zijn we in de prachtige kathedraal geweest. Erg mooie glas in lood ramen en samen nog even een kaarsje gebrand om kracht en moed te krijgen om deze tocht te volbrengen. Er was lekker voor ons gekookt door de gastheer en we hebben nog even gezellig gekletst met wat landgenoten en de vriendelijke gastvrouw, die uit Sierra Leone bleek te komen en van Libanese afkomst was. Dat verklaarde dat goede Engels.

Nu terug op de kamer, deze blog afschrijven en daarna lekker slapen. De kamer heeft een smal tweepersoonsbed en een eenpersoonsbed, dus heb ik gekozen voor de eenpersoons..lekker draaien zoveel als ik wil. Morgen staat ons een regenachtige dag te wachten met een lange etappe van 29 kilometer...kracht en moed dus.