Op naar de nonnen van Sittard

Ik heb vandaag niet zo'n zin om te schrijven,  dus Nielske schrijft de blog van vandaag.

Om half zes vanochtend was iedereen in de blokhut wakker, dus toch maar opgestaan, ook al stond de wekker 45 minuten later....een kwartier later kon Willemijn een mooie zonsopgang fotograferen. Na een wat sober en rommelig ontbijt, vertrokken we vol goede moed op weg naar Sittard. Het zou een warme, plakkerige 31 km worden...de eerst vijf km liepen onze vader en zus met ons mee, het bos was kwetterend aanwezig en we liepen nog heerlijk koel richting Montfoort. Net voor Montfoort namen zij afscheid van ons en liepen wij richting de kasteelruïne en mooie historische tuinen ertegenover. Daar hebben we heerlijk op een mooi bankje tussen de rozenperken gepauzeerd. We vervolgden onze route langs weilanden en akkerbouw, hier en daar een wandelaar met of zonder hond (en één met zoekgeraakte hond) groetend. Ineens werden we een wat dreunend geluid gewaar en we waren beiden van mening een kudde olifanten tegen het lijf te gaan lopen in het mooie Limburg, maar dat bleek een groep van dertig hardlopers te zijn die ons enthousiast passeerde...na deze ietwat onthutsende ervaring vervolgden we onze weg en liepen over een stuk Pieterpad langs een schitterend vennetje met witte én roze dotters. Na een korte pauze (de Limburgse dames op het bankje naast ons waren vriendelijk, maar flink aanwezig en niet te verstaan), liepen we gauw verder. Na een kilometer of 20 werd het warm, zweterig en zwaar...we passeerden nog een manege met terras, maar gezien de geur, drukte en Willemijn's paardenangst hebben we die genegeerd. We zijn door dorpen als Pey, Slek en Susteren gelopen, waar werkelijk niets te beleven viel. In Susteren konden we het niet eens opbrengen om 800 m heen en ook weer terug te moeten lopen voor een snackbar, op Google vond Nielske een soort Bakery waar we langs zouden lopen, maar dat bleek van een dame die alleen taarten bakt op verzoek...op weg daar naar toe zag een vriendelijke man ons zoeken en hij adviseerde om vooral Komoot te negeren en zo'n anderhalve kilometer een fietspad af te lopen het dorp uit, omdat we dan langs een koffiehuis zouden lopen. Hij vond het geen goed idee dat we met onze rugzakken door greppels en weilanden moesten gaan ploegen, waarop Willemijn zei dat we wel van het avontuur zijn en hij aangaf dat we dan beter bij hem thuis koffie konden komen drinken, dat zou pas avontuur geven! Dat hebben we maar gauw afgeslagen, onze weg vervolgend op zoek naar het koffiehuis. Gelukkig zagen we al gauw een bruin bordje met inderdaad (hoera!) een koffiehuis erop. Willemijn kon de laatste kilometer bijna niet meer lopen, omdat ze zo nodig moest plassen en Nielske sjokte er met branderige voeten achteraan... hoe teleurstellend toen er geen plek voor ons bleek te zijn, gelukkig mochten we wel plassen en door de drukte in het café duurde die exercitie zo lang dat er ondertussen een picknick tafel vrij was gekomen en ook nog in de schaduw (halleluja!). Als eerste de schoenen en sokken uitgedaan en beiden twee stuks drinken besteld, ze hadden namelijk huisgemaakte limonade en die wilden we wel naast onze koffie en thee. Helaas wat wranger dan voorzien, maar wel goed tegen de dorst! Daarna een heerlijke maaltijdsalade met geitenkaas gegeten, we konden ons geluk niet op! Na ruim een uur en een tweede keer plassen gingen we aangesterkt en goedgemutst weer verder. Zelfs het saaie pad langs de spoorlijn kon ons niet deren...Komoot stuurde ons langs een beek met graspad, waar het zeker kniehoog stond, maar ook daar liepen we vrij soepel door heen. We kruisten de grens van Duitsland, trokken wat gras uit onze sokken en schoenen al zittend op een bankje naast een waterput. De weg bleek samen te vallen met de Camino de Santiago en het Pieterpad, wat direct merkbaar was aan de hoeveelheid wandelaars. Het begon ondertussen te onweren verderop in Sittard, maar daar waren we nog een kilometer of drie vandaan, dus niet zorgelijk voor ons. De voeten begonnen weer te branden, maar al gauw zagen we een bordje Sittard. Een ietwat treurige smiley eronder had ons misschien moeten waarschuwen voor naderend noodweer. Maar goed, we stapten lekker door en zagen al gauw een schitterende kathedraal en naar wat zich deed aanzien als een klooster. We waren verheugd dat we in zo'n mooi gebouw zouden slapen, maar Komoot stuurde er ons streng langs en na 500 meter zagen we een aanblik op het huis van de zusters Regina Carmelie. We werden binnen gelaten door een vriendelijke stem in de intercom, die ons verzocht de sleutels die klaar lagen mee te nemen naar de derde etage, waar ze ons zou verwelkomen. De lift ging tot de tweede etage (dat kon niet kloppen!), dus de andere kant de gang in en jawel, een trappenhuis...zucht...nog verder lopen tot de derde etage. Eénmaal boven wachtte zuster Gisela ons op, liet ons onze kamer zien en schatte goed in dat wij te moe waren om nog enige informatie tot ons te nemen en liet ons met rust. Wel liet ze ons nog even weten dat er post voor ons was en jawel op het kleine bureautje op onze kamer lag een envelop aan ons geadresseerd. Een vriendin van Nielske, Arieke, verwelkomde ons per kaart bij de zusters met de melding dat de eerste week erop zit! Daarbij twee zakjes met voetenmaskers om onze voeten in te verwennen. Na een heerlijke douche hebben we het huis, inclusief kapel verkend en besloten we een kopje thee voor onszelf te maken, aangezien zuster Gisela onvindbaar was. Ondertussen was het noodweer losgebarsten en leek het ons verstandig niet meer naar buiten te gaan in jurkjes en op slippers. De avondmaaltijd bestond dan ook uit een cupasoup en twee mueslibollen en voor Nielske nog een bifiworstje (met onze voeten in een voetenmasker!)...zuster Gisela belde nog even om te checken of alles goed en wel met ons was en gaf aan dat we morgen zelf ons ontbijt zouden kunnen regelen vanaf 5.10 uur....dat lijkt ons wat vroeg, maar wellicht volgen we een mis bij de zusters om 7.00 uur en lopen we morgen nog wel even terug naar de basiliek. Morgen 'slechts' 20 km te gaan naar Valkenburg!