Van blokhut naar hotel

Het was vannacht KOUD... ondanks de sokken en een handdoek en vest als deken was het toch echt niet fijn. Tel daar een keihard bed bij op en een slap kussen en zie daar, het afzien als pelgrim is compleet. Allebei wakker om 5.45 en dus konden we lekker op tijd op pad. Heerlijk om zo vroeg al in het bos te zijn. Ons Nederlandse bos doet echt niet onder voor een tropisch regenwoud, zo ongelooflijk veel vogels, druk kwetterend door elkaar, prachtig! Al snel een hertje gespot en ietsje later nog 2, blijft bijzonder.

Al vroeg liepen we natuurgebied de Maasduinen in, ook weer een erg mooi gebied. Eerst door kleine paadjes en later via een mooi aangelegd rolstoelpad. Hier is nagedacht over inclusiviteit, goed om te zien! Hier kun je, ook als rolstoelgebruiker, genieten van al het moois dat de natuur ons te bieden heeft, compleet met prachtig aangelegd vlonderpad over het water (wel in het midden blijven 😉) .

We hadden vanochtend vroeg lekker het tempo erin, al snel zaten we op de 8 km. Zoals de naam van het gebied al doet vermoeden, is ook daadwerkelijk sprake van duinen..denk aan mul zand. En ja, dat is net zo leuk als het klinkt. Poehpoeh pittig hoor, maar we hebben ons er doorheen geploegd. 

Een eind verderop kwamen we bij het Reindersmeer, een prachtig meer middenin de natuur. Toen ons oog viel op het bordje 'veerpont' was er heel even twijfel..Komoot volgen of ons hart? De keuze was snel gemaakt, we wilden toch avontuur? Dus op naar de 'zelfbedieningsveerpont'! Eerst moesten we de pont van de overkant naar ons toe zien te halen. Na flink wat geslinger aan het wiel (nu zijn ook de armspieren getraind) moesten we erin zien te komen. Met mijn gevoel voor balans nog een beste uitdaging. Eenmaal op de pont begon alweer hard werk. Je moet dat ding immers zelf naar de overkant zien te krijgen via de stalen kabels die verbonden zijn met het wiel aan beide oevers. Halverwege hadden we een mooi uitzicht op het meer, erg leuk om er middenin te zijn. Zo aan het eind leken we niet verder te komen, het noodnummer was in de loop der jaren weggesleten, dus ging er even een scenario door mijn hoofd waarin we nog tijden op het pontje zouden zitten, wachtend op hulp.... gelukkig was er een alleraardigste meneer met hondje aan de overkant die ons hielp door aan het wiel te draaien. Hup de kant op en weer door, op zoek naar de route van Komoot. 

We zijn er inmiddels achter dat Komoot hele mooie paadjes weet te vinden, die je zelf echt niet zou bedenken. Maar na vandaag blijkt dat Komoot ons soms ook wel echt op avontuur stuurt via inmiddels volledig overwoekerde paadjes..en doodleuk blijven aanwijzen 'volg deze weg 250 meter'. Wij zijn nu al zover dat we terugpraten tegen Komoot (ik heb een vrouw, Nielske een man). Dat terugpraten wordt overigens onvriendelijker naarmate de aanwijzingen onlogischer worden..onvriendelijk is misschien wat te mild omschreven. Soms negeren we Komoot, zoals toen we bedachten dat de bakker in Well best dichtbij leek. Nou dat hebben we geweten, dik 1,5 kilometer afgeweken van de route en voor straf stuurde Komoot ons 2,5 kilometer op een fietspad langs een drukke weg... we hebben er van geleerd en zullen het nooit meer doen (denken we).

Vandaag zijn we ook langs een indrukwekkend oorlogsmonument gelopen, het 'monument der gevallenen'. Als je leest wat daar gebeurd is, word je vanzelf stil. Ik zal een foto met het verhaal toevoegen. 

Na 28,9 km kwamen we, na weer eens wat dom zoekwerk, aan bij het hotel. Wat een luxe! We hebben een heerlijke kamer, met een goede douche en vooral een lekker bed. We hebben de gelegenheid gebruikt (eigenlijk Nielske, dank je lieve zus!) om onze kleding uit te wassen. Dat hangt nu dus in de badkamer te drogen. Daarna, het wordt nog luxer, zijn we naar thermale baden gegaan. Hoewel ik een soort kinderbadjas had gekregen, waarmee ik ook nog door het hotel moest lopen op gekke badslippers, hebben we even mogen genieten van de sauna en het stoombad. In het stoombad hebben we overigens per ongeluk een Duitser weggejaagd, omdat we de coronaregels niet hadden gezien en ik daarna niet door had dat de beste man tegen mij aan het praten was (max drei! En wij maakten vier). Het was een bijzonder en bont gezelschap in de thermale baden. Maar het meest in het oog springende was toch wel een Andre Hazes junior lookalike... gespierd, zonnebankbruin, gouden kruis aan dikke ketting om zijn nek en al nakende  (bloot dus) rek- en strekoefeningen aan het doen naast het zwembad. Ik probeerde hem nog te negeren, maar hij vond het toch echt nodig om ons te vertellen dat je in de saunatuin zo lekker kan liggen...tja, die hebben we dus maar even overgeslagen. 

Nu nog ff wat kleding droog föhnen en daarna lekker slapen... morgen staat er een nieuwe tocht op ons te wachten naar het missiehuis in Steyl. Van de broeder met wie ik per email contact heb gehad, hebben we Gods zegen al gekregen voor onze tocht... dat geeft moed en kracht voor de volgende kilometers.