Onbegaanbare paden

Gisteravond kregen wij alvast het ontbijt mee in een dicht geknoopte plastic zak. In die verrassingstas zat ham en kaas vastgeplakt aan aluminiumfolie, jam en pasta, 2 pistoletjes, een croissant en een caprisun. Ja echt, een caprisun. Had ik in Valkenburg al zoveel lol om het pakje slurpie, dit was een nieuw hoogtepunt bij het ontbijt. Gelukkig hebben wij zelf bestek mee, want ze hadden niet nagedacht over hoe je je broodjes moest smeren. Vanochtend wilden we dus gaan ontbijten... zoals eigenlijk al verwacht waren de broodjes en croissant taai en zacht geworden. Toch maar iets gegeten om niet met een lege maag op pad te gaan, maar lekker is anders. Daarna snel op pad richting Bettembourg en de bakker om brood voor later op de dag te halen. 

De eerste 8 kilometer liepen we langs de snelweg en over een groot industrieterrein en langs het spoor. Niet erg mooi, maar het ging wel lekker snel. We hadden ons er al helemaal op verheugd om na 2 kilometer de grens over te gaan, toen we door het eerste moeilijk begaanbare paadje moesten. Ik had vrij direct de eerste brandnetels tegen mijn benen en krassen op mijn armen, maar dit was slechts een voorproefje van wat we nog meer zouden meemaken. Gelukkig was dit paadje maar kort en konden we snel het volgende pad nemen, het bos in. Komoot had bedacht dat we opnieuw een onbegaanbaar paadje zouden moeten nemen, terwijl we op een goed breed bospad liepen. We hebben op de kaart gekeken en vonden een prima alternatief, gewoon doorlopen dus. Dat ging een tijdje goed,  totdat we bij het alternatief kwamen..steil omhoog op mini-paadje. Weer op de kaart gekeken en toch weer doorgelopen op hetzelfde pad. Zelfs het alternatief baarde ons wat zorgen, maar we besloten erop te gokken. Ook dat ging  even goed, maar al snel kwamen we op een nieuwe kruising. Het paadje dat we toen kozen veranderde na ongeveer 150 meter in een sloot, volledig onbegaanbaar dus. Ik werd er knap chagrijnig van en besloot (uiteraard samen met Nielske) dan maar de hele andere kant op te gaan, het bos uit en richting de grote weg. Komoot begreep er helemaal niets van en bleef maar roepen dat we moesten omdraaien. Maar we liepen stug door richting het viaduct over de snelweg. En toen ineens was daar het bord met 'France' ...dat gaf wel echt een goed gevoel! Op het viaduct herkenden we de grensovergang op de snelweg  in de verte. We zijn gewoon in Frankrijk!

Bij het eerstvolgende dorp hebben we bij het postkantoor/café koffie en thee gedronken. De gastvrouw was een kleine, potige, maar vriendelijke dame die onder de indruk was van onze wandeltocht. Ze wensten ons veel succes en moed tijdens onze tocht. Even verderop in het dorp vonden we een bijzondere automaat, met stokbrood! Dat moesten we natuurlijk uitproberen. Ik wilde een croissant, maar drukte blijkbaar op het verkeerde knopje, want er kwam een stokbrood uit. Nielske en ik moesten er erg hard om lachen. De drie oudere mannetjes in het dorp begrepen niet waarom wij zoveel lol hadden over de stokbrood-automaat. Het eerste stokbroodje in Frankrijk was lekker! Omdat we niet opnieuw door het bos wilden, hebben we ervoor gekozen om over de weg te lopen. Best saai, maar vele malen beter dan door het bos met de onbegaanbare paadjes. In een dorpje verderop stond een kerkje uit 1660, helaas zat er een groot hangslot om het hek. Na dat dorp hebben we Komoot opnieuw genegeerd en liepen we langs de weg en door een Amerikaans ogende nieuwbouwwijk.  Die wijk kwam helaas uit op een weg waar hard gereden mocht worden en zonder stoep of fietspad. Omdat er geen alternatief was, toch maar gedaan, het was gelukkig maar 400 meter. Wel steeds de berm in voor passerende auto's. Na 400 meter had Komoot een alternatieve route gevonden. Het was wat begroeid, maar nog wel enigzins begaanbaar en sowieso beter dan langs de drukke weg te blijven lopen. Het gekke pad kwam uiteindelijk uit op een soort picknickplaats. Daarbij stond een groot kruis met veel bloemen, ik heb niet kunnen ontdekken waar het voor was.

Na de picknickplaats was het nog maar iets meer dan 4 km, een eitje dacht ik. Even goed doorstappen en dan zijn we er. Helaas begon het wel hard te regenen. We liepen vrij goed door en hoewel het wandelpad transformeerde in een mtb-pad, had ik er nog steeds vertrouwen in dat we Thionville snel zouden bereiken... Maar toen stonden er ineens koeien op ons pad. Die schrokken zo van ons dat ze snel wegrenden het struikgewas in. Al snel kwamen we op de plek waar de koeien stonden en wat bleek? Ze hadden het hele wandelpad vertrapt. Wat was overgebleven, was een grote modderpartij. Ik moest meteen denken aan het Glibber slibber slijk uit een voorleesboek van Dora. We glibberden verder over het 'pad' en kregen grote klompen klei/modder aan onze wandelschoenen. Een laatste klimmetje en dan zijn we vast weer op een normaal pad, dacht ik.... ik had er niet meer naast kunnen zitten. We moesten onze weg vervolgen over een eng, smal, glibberig paadje dat vrij steil naar beneden ging. Ik bleef een paar keer vastzitten met mijn regenhoes aan doornen en gleed bijna uit, en heb ook flink gescholden. Vraag me niet hoe, maar we zijn beneden gekomen. Beneden aangekomen was het Nielske die even moest afreageren. Komoot bedacht namelijk dat we nog wel zo'n paadje konden doen, terwijl links van ons een villawijk lag met geasfalteerde wegen. Ik zal niet herhalen wat ze allemaal zei.. het is maar goed dat Komoot slechts een app is en geen bestaand persoon, want die had het niet overleefd. 

Bij de grote E'leclerc hebben we avondeten gehaald en toen door naar het hotel. Het aftandse gebouw waar we in verblijven mag die naam eigenlijk niet gebruiken..wat een ongelooflijke gribus! Het is ons duidelijk...je kunt ook te goedkoop overnachten. Morgen zal ik een foto maken van de buitenkant. Laten we hopen dat het wel een beetje rustig blijft.

Met mijn scheenbeen lijkt het wat beter te gaan, blijkbaar helpt Voltaren. Voor de zekerheid hebben we de komende 2 dagen 'actieve rustdagen' ingebouwd, waarbij we maar 16 en 15 kilometer hoeven te lopen. We hopen dat dat helpt om onze benen en voeten te laten herstellen... nu eerst slapen, we zijn moe.