Spannende momenten

Ik begin dit verhaal met iets te bekennen. Al een paar dagen heb ik last van een plek op mijn scheenbeen. Die plek is ontstaan op de dag dat we langs een snel stromende rivier die veranderde in een waterval, liepen. Ik had mijn schoen wat te strak dichtgemaakt en vervolgens maakte ik een gekke stap of beweging. Even een pijnscheut, maar ik maakte me er niet ongerust over. De dag erna heb ik er geen last van gehad. Maar de afgelopen dagen wordt de pijn erger en feller. Dat maakt me wel wat ongerust. Helemaal in het begin van deze tocht had ik last van een drukplek op mijn enkel, maar die heb ik eruit gelopen. Ik dacht eerder dat dat ook wel zou lukken met deze plek, maar daar ben ik inmiddels niet meer zo zeker van. Gelukkig stond er vandaag geen extreem lange etappe op de agenda. Slechts 22 kilometer. Omdat we toch pas om 18.00 terecht konden in de volgende overnachtingsplaats besloten we het rustig aan te doen, zowel 's ochtends als tijdens de wandeling.

We hebben echt geluk met het weer vandaag. Een zonnetje, wolkje en verfrissend windje, echt lekker wandelweer. Vanuit ons hotel liepen we vrijwel meteen het bos in. Best fijn, want ze rijden in Luxemburg als gekken. Al vrij snel kwamen de eerste spannende momenten op ons pad. Eerst over een opgedroogde waterval met losse stenen,  toen een pad dat bezaaid lag met grote afgevallen takken en als klap op de vuurpijl stonden we aan de rand van een soort afgrond waarvan Komoot beweerde dat het een pad was. Nou niet dus, dan maar omlopen. Net daarvoor had ik weer eens de schrik om het lijf. Ik had al behoorlijke last van mijn scheenbeen en was daardoor erg geconcentreerd aan het lopen en had weinig erg in mijn omgeving. Ineens hoorde ik uvoetstappen achter me die heel snel nader kwamen. In een micro-seconde dacht ik dat ik achtervolgd werd en sloeg mijn hart op hol en kreeg ik overal kippenvel...wat bleek? Het was een bejaarde hardloper met van die hoge kousen. Meneer holde snel door en was zich van geen kwaad bewust. Gelukkig kwam er snel een reuzenbank(je) om bij te komen van deze angstige ervaring.

Na het bos kwam Luxemburg stad in beeld. Ik kreeg van onze moeder de briljante tip om naar de apotheek te gaan voor ontstekingremmende zalf voor de plek op mijn scheenbeen. Wat moet je in zo'n geval zonder Google? Na nog wat kilometers doorstrompelen en zelfs nog een veel te dure kop thee en koffie op het lelijkste terras van Luxemburg, was daar eindelijk de pharmacie. Met een tube Voltaren Emulgel onder de arm hebben we onze route vervolgd. Het plan was om lekker en uitgebreid te lunchen in de stad, we hadden immers de tijd. Maar alles was zo chic en wij zo niet (denk aan korte broek met hoge wandelsokken en altijd die grote rugzak) dat we van ellende maar naar het tankstation zijn gegaan om een choco en koffie uit de automaat te trekken, yoghurt en chocoladebroodjes hebben gekocht en dat allemaal genuttigd hebben op de trap bij een kerk op een groot kruispunt. Daar kon ik ook de eerste lik voltaren opsmeren. Na deze stop moesten we nog een laatste stuk door Luxemburg-stad en daarna de snelweg over er weer uit.

Tijdens ons korte bezoek van de stad, maar eigenlijk ook al de afgelopen dagen valt ons het verschil tussen arm en rijk in Luxemburg enorm op. Naast een heel chic ogend nieuw appartementencomplex staat een compleet verpauperde flat met afgebladderde verf en alleen Franse balkonnetjes. Luxemburg oogt een heel rijk en welvarend land, maar het is duidelijk dat lang niet iedereen meegeniet van die weelde.

Nadat we de snelweg over waren liepen we al snel richting een park. Mooi aangelegd en een fijn sportcomplex met nog fijner toilet ernaast. In het begin en in het laatste deel van onze wandeling moesten wij een paar keer een drukke weg oversteken of er een stukje langs lopen. Dat voelt nooit echt lekker. Vooral ook omdat ze hier echt enorm hard rijden. Zo liepen wij, netjes achter elkaar en in de berm, toen achterop verkeer kwam. Wij lopen in dit soort situaties altijd links van de weg, zodat we het aankomende verkeer kunnen zien en niet in de rug krijgen. Maar in dit stukje vond een automobilist het nodig om een vrachtwagen in het halen, precies waar wij liepen (zo mochten 100  per uur en inhalen was verboden). Ik voelde de auto langs me razen en schrok enorm. De vrachtwagenchauffeur toeterde hard naar de passerende automobilist. Het ging allemaal goed, maar poeh dat scheelde maar een haar (althans zo voelde het). Vervolgens moesten we diezelfde weg ook nog oversteken, dus dat deden we rennend. 

Het laatste spannende moment lag eveneens in het laatste deel van de wandeling. Komoot vond weer eens een klein bospaadje, dus wij erin. Eerst moesten we bukkend onder het struikgewas door en daar troffen wij de verrassing van de dag: een vlonderpad! Ooit was het een vlonderpad. Nu een treurige verzameling van achtereenliggende planken, schots en scheef... er was geen weg terug (of weer naar die drukke weg), dus toch maar gaan. Het moet heel vermakelijk zijn geweest om ons over dat pad te zien stuntelen. En er was niet eens een afgrond...

Omdat we niet opnieuw langs de drukke weg wilden lopen, moesten we om. Uiteindelijk werd de etappe toch best weer lang, zo'n 25 à 26 kilometer (afhankelijk van het 'meetinstrument'). Maar we zijn er weer en slapen vanavond boven een Italiaan. Ik doe altijd mijn best om Frans te praten, maar zoals ik de ander niet versta, verstaan ze mij niet. Vraag ik om een thee (je voudrais un Thé), vraagt de gastvrouw of ik melk met slagroom wil (lait avec chantilly)... huh??? Wel heerlijk gegeten, nu blogje afmaken, nog wat nieuwe overnachtingsplaatsen boeken en dan lekker slapen. Morgen gaan we naar Frankrijk!