Voorbereiden, voorbereiden, voorbereiden

Het is al bijna 20 juni, de dag dat mijn wandeltocht naar Frankrijk gaat beginnen. Tot nu toe bestaat mijn verhaal maar uit één ding: voorbereiden, voorbereiden en nog eens voorbereiden. Een tocht van 700 kilometer kun je natuurlijk niet maken zonder training. Al maanden ben ik aan het wandelen om de kilometers in mijn benen te krijgen. Overigens doe ik dat niet alleen. Mijn zus Nielske loopt steevast met mij mee en ook de wandeltocht naar Frankrijk maken we samen. Ik heb letterlijk support. 

De afgelopen maanden bestonden dus uit trainen, eindeloos dubben over de paklijst, websites afspeuren naar de juiste rugzak en ga zo maar door. Maar nu komt het echt rap dichterbij. De laatste weken staan dus niet alleen maar in het teken van wandelen. Ik heb overleggen gevoerd met enthousiaste mensen van onder andere MEE Veluwe, de gemeente Apeldoorn, wijkraad Osseveld-Woudhuis en basisschool De Regenboog. Eigenlijk iedereen die ik spreek wordt enthousiast van het verhaal achter mijn wandeling. Ik ga namelijk niet zomaar lopen maar heb een heel concreet doel: een inclusieve speeltuin in het Woudhuis in Apeldoorn. Een samenspeelplek voor alle kinderen van onze wijk, met en zonder beperking. Over de achtergrond van mijn plan zal ik in een ander verhaal meer schrijven, want dit ontstaat natuurlijk niet zomaar.

Door corona was het lange tijd onzeker of mijn reis door kon gaan. En eerlijk, zelfs nu staan de meeste landen nog op code oranje... Maar de vaccinaties zijn binnen, de eerste overnachtingen geboekt, de campagnepagina is live, dus één ding is zeker: we gaan! Voor de campagne heb ik dan ook een eindsprint gemaakt. De mensen achter VoorApeldoorn.nl hebben me steeds feedback gegeven om mijn campagne nog succesvoller te maken.  De kers op de taart was het interview-verzoek dat ik kreeg van De Stentor. Ik hoop dat mijn verhaal binnenkort te lezen is. Hoewel ik over iets meer dan 2 weken weg ga, is het voorbereiden nog altijd niet klaar. Op mijn werk moet nog van alles, er moeten nog overnachtingen worden geboekt, thuis de boel op orde brengen en dan tussendoor blijven wandelen... het komt vast allemaal goed ;-) 

Dan nog de afsluiter van dit eerste verhaal...misschien hoort het hier niet thuis, maar ik doe het toch... De drijvende kracht achter mijn wandeling is mijn lieve man Peter. Zonder hem zou ik niet in de gelegenheid zijn om 4 weken van huis weg te zijn. Peter neemt alles thuis over en ik ben hem daar eeuwig dankbaar voor. Als mensen tegen mij zeggen: 'wat heb je een dapper en stoer plan!', hoort dat compliment eigenlijk naar Peter te gaan. Dus lieve Peter, dank je wel dat je mij de mogelijkheid geeft in mijn droom na te jagen!