Wir schaffen das

De titel van gisteren was meer van toepassing voor vandaag...daarover later meer.

We konden vanochtend al om 6.30 uur ontbijten bij de naastgelegen bakkerij, echt goed geregeld. We hebben vandaag een lange etappe voor de boeg (ruim 31 km), met pittige klimmetjes en stevige afdalingen. De eerste 15 kilometer verliepen eigenlijk heel vlot en soepel. We wisten van tevoren dat de uitdaging daarna zou komen. En hoe! Omhoog en omlaag met 13 en 14% is echt wel belastend voor het lichaam.

In het tweede deel van de etappe werden ook de paden steeds slechter en natter. Veel overwoekerd en drassig met als gevolg toch weer natte sokken en schoenen. We hebben wel prachtige vergezichten gehad. Wat ook bijzonder is tijdens het wandelen, is dat je op zeker moment iets ver in de horizon ziet liggen en dat telkens wat dichterbij komt tot je er 'ineens' bent. Andersom verrast het me ook vaak hoe snel je op grote afstand van iets kunt zijn of snel de hoogte in gaat. Zo zag ik vandaag een kerktoren in de verte. Telkens wat dichterbij tot uiteindelijk bleek dat het om een toren van een adbij bleek te gaan. We zijn er niet heel dichtbij gekomen,  maar van afstand zag het er prachtig uit. Helaas is omlopen echt geen optie.

Ik heb al eerder geschreven over de problemen met de toiletperikelen onderweg. Vandaag moest ik extreem vaak plassen. Behoorlijk onhandig, maar hoe verder de wandeltocht hoe schaamtelozer ik word. Vandaag was er in dat opzicht een klein geluksmomentje.. nooit gedacht dat ik die associatie met een dixi zou hebben, maar het was echt waar. Ik moest voor de zoveelste keer plassen tot we langs een soort bouwplaats voor wegwerkzaamheden liepen. Het is zondag, dus er werd natuurlijk niet gewerkt. Tot mijn grote verrassing waren er drie onafgesloten dixies, die er ook nog heel netjes uitzagen van binnen (dit is bijna niet voor te stellen, maar was echt zo) en er was toiletpapier. Als je even weglaat dat het in feite een veredelde latrine is, lijkt het toch heel veel op een bijna keurig plastic toilet. Hoe dan ook, ik was blij en opgelucht...met een lege blaas loop je stukken prettiger.

Zoals gezegd, het was best een uitdaging vandaag. Inmiddels heb ik een soort mantra ontwikkeld om me door de zwaardere momenten heen te helpen. Dat begint met 'wir schaffen das', ik heb van Nielske geleerd dat dat betekent 'we kunnen het'. En als dat niet genoeg is, spreek ik mezelf (in gedachten) toe: Naomi kan niet lopen, daarom doe jij het, kom op, geen gezeur! Die laatste helpt echt, gewoon doorzetten. We hebben gelukkig redelijk tussen de buien door gelopen vandaag. We zagen een enorm donkergrijs front aan ons voorbij trekken, maar echt harde regen is gelukkig uitgebleven.

Dan de titel van gisteren. Vandaag werden wij weer door zogenaamde paadjes gestuurd die dus volledig overwoekerd bleken en bovendien zeiknat. Maar terwijl wij ons een weg ploeterden door dat struikgewas, sprong er op een meter of 10 ineens een hertje uit datzelfde struikgewas. Prachtig om te zien. Dus dát ruist er door het struikgewas. 

Helaas zat dat zogenaamde paadje ook vol met oneffenheden. Logisch ook, we liepen in feite door een korenveld/weiland met bramenstruiken en brandnetels... en daar ging het mis. Nielske verstapte zich en  verzwikte haar enkel. Pas later op de camping had ze door dat het eigenlijk veel pijn deed en dat er een ei op zat. We hebben in de gruwelijke bistro een (waarschijnlijk) gefrituurde schnitzel gegeten en een Duits biertje gedronken en we hopen op het beste voor morgen. Eerst maar een goede nacht slapen!