Wat ruist daar door het struikgewas?

België heeft verloren bleek vanochtend. Misschien dat het daarom zo stil is gebleven, want op de zolder hebben we echt helemaal niets gehoord. Ik was toch al best vroeg wakker en bedacht om even lekker te douchen, maar helaas geen warm water. De toiletrol was ook al bijna op, dus we zaten op rantsoen qua wc-papier. In nood was er nog een doos tissues geweest, maar dat bleek niet nodig.

Net voor achten gingen we naar beneden voor het ontbijt. Een hoop gerommel uit de keuken en het rook ook lekker, maar niemand te zien. Gelukkig werden we al snel door de gastvrouw naar de ontbijttafel gebracht. En wat een ontbijt! Ze had zich echt uitgesloofd en het was heerlijk, overdadig en veel te veel. We mochten ook nog wat boterhammen mee voor onderweg. Als bedankje stampte ik daarna de hele hal vol met opgedroogde modder. Ik schaamde me en heb wel 3 keer entschuldiging gezegd, maar ze wuifde het weg en pakte kordaat de stofzuiger. En wij snel op pad.

Eerst liepen we naar Sankt Vith waar we middenin een mtb-wedstrijdparcours terecht kwamen. Eigenlijk levensgevaarlijk om er doorheen te lopen, maar het waren gelukkig pas verkenningsrondjes, dus het was nog redelijk te doen. Van alle spanning moest ik al na 5 kilometer heel nodig naar de wc. Maar dit keer geen mogelijkheid in het bos. Gelukkig kwam was er snel verlossing in de vorm van een Duits ogend hotelrestaurant. Omdat ik zo nodig naar de wc moest, dus maar verplicht koffie en thee gedronken, terwijl we eigenlijk nog vol waren van het koningsontbijt. Kort daarna misten we een aanwijzing van Komoot en liepen we dus verkeerd. De alternatieve route zag er ook goed uit, dus we zijn maar gewoon doorgelopen. We passeerden een zelfgebouwde Maria-grot en veel fietsers. Op een bruggetje ontstond een kleine opstopping van mensen die het schijnbaar nodig vonden een koe te fotograferen, die vanuit een riviertje lekker gras aan het knabbelen was. Willemijn vond dat ze de koe ook maar op de foto moest zetten, al was Nielske van mening dat het groepje mensen wellicht grappiger was geweest....een Nederlandse dame uit het groepje wist ons te vertellen dat we over een oude spoorlijn liepen. Ondanks dat het veel asfalt was stapten we stevig door. Aan de grens van een dorpje mochten we weer een zand/graspad op, waar we bijna werden aangereden door drie MTB-ers, die gelukkig hard konden schreeuwen en met een noodvaart de berg afstuiterden. Net daarvoor waren wat verwonderd door een vreemde weerspiegeling aan de horizon, waren het bergen of wolken? Even bovenop de berg konden we goed zien dat het een wolkenpartij was, die door heiïgheid verkeerd geïnterpreteerd kon worden (jawel, we maken wat mee!).

Komoot had voor ons weer eens een verrassing in petto. Daar waar we dachten een wat saai grof grindpad te moeten lopen, mochten we ineens een klein ietwat overwoekerd paadje in. Ik was wel toe aan wat afwisseling, dus dit pad kwam als geroepen. Helaas mocht het niet zo zijn, de overwoekering werd almaar erger, dus moesten we weer terug. Geen idee dus wat daar ruiste door het struikgewas... Een aantal kilometer verderop troffen we een landwinkeltje, waar ze taartjes hadden. Natuurlijk konden we daar niet zomaar voorbij lopen, ook al hadden we 3,5 km daarvoor ook al een stop gemaakt...Terwijl Nielske binnen nog wachtte op koffie en thee, werd Willemijn buiten belaagd door twee oude mannetjes, die van mening waren dat ze wel bij haar op het bankje konden plaatsnemen, maar dat liet ze natuurlijk niet gebeuren...Tijdens onze koffie en thee kreeg Willemijn (qua timing echt heel goed uitgekiend) een appje van de oude fysio van Naomi (Inge) die ons met alle liefde een lekker ijsje of iets te drinken wilde aanbieden vanuit Nederland. Totaal onnodig, maar wel superlief en zo betrokken! We gaan nog een keer virtueel proosten. Achteraf kwamen we opnieuw tot de conclusie dat we dit soort taartjes moeten delen ipv ieder een eigen taartje te eten...pfff...nog meer mee te sjouwen...Eénmaal opweg, wederom via asfalt, zagen we een gesloten friterie, met zo'n mooie naam (Chez Willy!), dat die natuurlijk ook op de foto moest.

We vonden laatste 8 kilometer zwaar, mede door verschillende klimmetjes en een drukkende warmte. We hebben wat vaker gestopt dan normaal en 2 kilometer voor de eindstreep hebben we nog even in een weiland liggen uitpuffen. Net daarvoor liepen we ineens in Luxemburg, helaas geen grenspaaltje of bordje, dus we moesten het doen met het kaartje op Komoot. Daarmee zitten we overigens ook op de helft van onze wandeltocht. Door de hoogteverschillen krijgen de beentjes en voetjes het wat zwaarder en zijn onze spieren wat strammer. We smeren alles goed in 's avonds en  's ochtends en dat voelt goed.

We slapen vanavond in een soort motel, met links een bakker en supermarkt en rechts een tankstation. Echt een pittoresk hotelletje dus... We hadden geen zin om in het luidruchtige restaurant te eten, dus hebben we wat boodschappen gehaald bij de supermarkt. Noodles en stokbrood zijn ook prima avondeten! 

Morgen staat een heel lange etappe op de planning, 30,8 km, met veel hoogteverschil en regen. We houden moed en gaan het ook morgen weer redden!